بی هوا نوشت2

بهم پیام داده میتونی آزمایش بخونی؟
با اینکه نمیتونم
اما زورم اومد بگم نه
گفتم بفرسته :/
 
 
پی نوشت 1:فقط یه دانشجوی پزشکی میدونه که یه دانشجوی پزشکی هیچی بارش نیست
 
پی نوشت2:یه چرت و پرتایی تو بیو و اینا خوندیم
اما کیه که یادش بیاد

آخه کوزه اندازه م نیست
بگم چی شد؟
یکی از پسرای هم دانشگاهی و تقریبا هم کلاسیم تو توییتر فالوم کرد
بک دادم
تا چه پیش آید

پی نوشت1:از بعیداته که آگاهانه فالو کرده باشه احتمالا شانسی بوده
خلاصه که باید بحواسم چیزی از دانشگاه ننویسم سوتی بدم
پی نوشت2:من واقعا دارم در مورد وبم نگران میشم☹️

عاقا این اون موقع ها سر از باسن تشخیص نمیداد
بچه انقدر ..نمک
موزیسین
خواننده
یا بسم ا...
پی نوشت1:کرمم گرفته برم بهش کرم بریزم
پی نوشت2:دیگه افسرده نیستم گویا خدا نجاتم داده
پی نوشت3:هیچوقت فکر نمی کردم اینطور کشف هایی انقدر هیجان انگیز باشه
پی نوشت4:خداوند مرا ببخشاید

به زودی تولد ل هست
به عنوان کادو میخوام برم یه تیکه لباس واسه بچه ی نداشته ش بخرم :)
اگه چیزی مسخره تر از این سراغ دارین بگین

پی نوشت1:وقت تنگه و دست و بالم بسته
وگرنه کادو تولد واسش شوهر پیدا می کردم می بردم
پی نوشت2:ایده ی تبریک مبریک هم داشتین با کمال میل پذیرا هسدم

دریافت عکس
این نسخه از طرح افکت خورده و با نسخه اصلی که تو کانال بدریون قرار می‌گیره متفاوته.
پی‌نوشت: تراکم کار این‌قدر زیاد نیست. این مورد اضطراری‌طور بود.
پی‌نوشت2: دو روز تعطیلی و لای کتاب هم باز نکردم...واقعا وقتم رو هم به تفریح خاصی نگذروندم که همه تقصیرا متوجه من بشه...( طراحی هم هر چقدر طول بکشه بالاخره تموم میشه، باقی وقتم رو چی‌کار می‌کنم نمی‌دونم)

چشم نزنم دارم تراکتوری می خونم
هرچند از چند جهت پاره شدم ولی دارم درو می کنم درسا رو
پی نوشت 1:البته نه در اون حد هاااا که همه رو تمیز درو کنم
شلخته درو می کنم که چیزی هم گیر خوشه چین ها بیاد
همین سر و گردن و فیزیو و بیو و نورو رو تا یه حدی جمع کنم تو یه هفته هنر کردم

پی نوشت2:یه دختر پسره م میز کناریمن مثلا اومدن درس بخونن(ارواح عمه شون)
رو میزشون به اندازه یه رستوران یا کافه رفتن ما خوراکی هست :/
هی این به اون تعارف می کنه
هی اون به این تعارف می کنه
�

هیچ وقت لحظه های خوش نمیان مگر خودمان بخوایم.
هیچ وقت خوشبخت نمیشیم مگر خودمانبخوایم.
لحظه هارو از دست ندیم چون آدم باید با چیز هایی که کوچین خوشحال باشه مثلا یکی که لامبورگینی داره خوشحاله هنر نکرده کسی که یک‌ کتاب یا ماشین کوکی داره باهاش خوشحاله ایول داره.
روزهارو از دست ندیم به قول تونی استارک( تو فیلم انتقام جویان پایان بازی وقتی که به سال ۱۹۷۰ آمدن روبه پدرش گفت):هنگفت ترین پول توی جهان نمیتونه یک ثانیه رو  بر گردانه.
 
پی نوشت۱:قدر لحظ�

یه دختره هست فامیل مونه
دو سه سالی ازم کوچیکتر بود
باهام میومد کلاس زبان
حکم ننه شو داشتم
بهش می گفتم خپل
الان مامانم خبر داد آخر هفته عروسه خپله
یه خنده کردم
نمیدونم از رو بی عاری بود
تعجب بود
افسوس بود
خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است بود
خلاصه خودمم نمیدونم چی بود
هنوزم دارم میخندم
اصلا از اینجا تا تالارشون از اینا
 
 
پی نوشت1:ولی ناموسا خیلی بچه بود ها
من الان خودمم بخوام عروسی کنم خنده م میگیره
جدی رو چه حسابی بچه رو میفرستن تو دهن گ�

نمی‌دونم چی شد که یک بار موقع صبحانه با هم‌اتاقی‌م تصمیم گرفتیم خودمون رو فاش کنیم. بی‌کم و کاست قصه‌ی زندگی‌هامون رو بریزیم وسط و نترسیم از قضاوت شدن. نترسیم از فاش شدن و از عمق وجودمون خودمون باشیم. 
اما علت اون صبح هرچه که بود، نتیجه‌اش امروزی بود که از اتفاقی که براش افتاد، با هم گریه کردیم. تجربه‌های مشابهمون رو گذاشتیم وسط و هم‌دردی و هم‌دلی رو به معنای واقعی کلمه امروز تجربه کردم. 
گفت: اگه تو امروز نبودی من چی کار می‌کردم؟ گفتم:

این یکی قالبه محض تنوع خوبه؟

پی نوشت:فقط نیاز به ی سری ویرایش داره تا شبیه خودم و قالب های وبلاگم بشه(:
پی نوشت2:هر چقدر فکر میکنم به این نتیجه میرسم که این از اون دست قالبایی عه که هر ویرایشی مساوی میشه به گند زدن بهش(: ولی خب منم عاشق گند زدن خخخخ
و اینم که همینجوری قشنگه(:
امیدوارم همونقدر احساس خوبی که من به این قالب دارم (هرچند که کمتر از قالب قبلیه..)ولی امیدوارم شما هم حس خوبی به این قالب داشته باشید(:

بسم الله الرحمن الرحیم
از نعمت بزرگی به نام خواهر محرومم...
به نظر من کسایی که خواهر ندارن نباید برن جهنم:)
هرجاهم هم که یکی رو خدا سر راهمون قرار داد که مثل خواهرمون باشه روزگار ازهم جدامون کرد...
نیاز مبرمی به وجود نازنینی به نام خواهر دارم...قدر بدونید خواهر دارها
پی نوشت1:احتمالا ازنوع پیام هامون حالتون بد بشه من خودم قبلا این نوع حرف زدن دخترا رو لوس بازی میدونستم اما الان دست خودم نیست و لوسِ لوسان میباشم
پی نوشت۲:دلم برا یه خواهر بیانی به �

اندکی پیش به پدرجان گفتم:بابا چهارشنبه بریم نمایشگاه کتاب؟بگفتا:چی؟نمایشگاه کتاب برای چه؟
بگفتم:جشن امضای نویسنده مورد علاقمه، دلم میخواد امضاشو پای کتابم داشته باشم...
بگفتا:ما امضا هامونو خیلی وقته پس دادیم....

پی نوشت:یعنیا جواباتون از پهنا تو حلق منه بدبخت-_-
پی نوشت2: (از نظر این من)یکی ازدلایلی که پدرجان منو نمیبره نمایشگاه کتاب به دلیل اینه که من خوره کتابم...امکان نداره پامو بذارم تو کتاب فروشی و دستم به سمت هیچ کتابی نره...که کلی پول خر�

دریافت
متن:
ای ناله به جایی نرسیدن تا کی؟     وز باغ حضور، گل نچیدن تا کی؟
آه ای گل سرخِ مانده در خیمۀ سبز      دیدن همه را، تو را ندیدن تا کی؟
بله قسمتی از اول طرح مشکل داره و طرح خیلی جالبی نشده.(شاید بشه گفت:حیفِ شعر)(ن1)
پی‌نوشت: اگه می‌خواستم از خودم و حالم بگم واقعا نمی‌دونم از کجا و چطور باید شروع می‌کردم و ادامه‌ش می‌دادم.(ن2)
پی‌نوشت2: اره وقتایی هم هست که غم میاد، ولی دیگه اصلا برام جالب نیست که بیام اینجا بروز بدم. حس می‌کنم یه جور مظلو

حال مدرسه خوب است...اما حال من نه!امروز آنچنان جا گذاشتند مرا که برای چندین ثانیه احساس کردم وجود ندارم...
امروز آنچنان رفتند و پشت سرشان را نگاه کردند که حالم بهم خورد از آدم های حوالی ام...
امروز آنچنان گند زدند به حالم که دلم گریه میخواست و توان گریه کردن نداشتم...
و تنها نبودن پدربزرگ جان و یاد آوری اش توانست اشکی شود بر روی گونه ام که شوریش حالم را از خودم بهم بزند با این دوست انتخاب کردن هایم!
اما حال نمره ها و مدرسه خوب است...
درست است که حال ت�

میگه:ماجده تو هم میای عروسی؟
میگم:نه...
میگه:چه غلطا...پدر مادر هر جا میرن بچه هم باس بیاد...
بلند میشم میرم تو اتاقم و درو قفل میکنم و تو دلم داد میزنم(د آخه وقتی نظرم براتون مهم نیست چرا میپرسیدددد)‍♀️‍♀️‍♀️

پی نوشت:چند روز پیش از قصد برای اینکه راضی شن منو نبرن،قیچی برداشتم رفتم دستشویی و افتادم به جون موهام... ولی بازم... تازه مامان برداشته میگه ماجده تو موهاتو لخت کن:| میگم مامان این موهای کج و کوله رو چجوری لخت کنم..خیلی داغونه که...میگه اش

سلام علیکم
طاعاتتون قبول
عرض کنم که ان شاء الله امسال، هر روز ماه رمضان، یه مسابقه نهج البلاغه داریم که علاقه مندان می تونند شرکت کنند..
سوالات هم سعی شده که همه مدلی باشه ...سخت و آسون و متوسط و همه چی...
توجه داشته باشید که مهلت پاسخ دهی به سوالات، تا ساعت 3 روز بعده...
بین نفراتی که جواب درست را داده باشند، قرعه کشی، و فردای اون روز، اسم برنده، اعلام میشه..
مهمترین مطلب!، جایزه است که خیلی سریع الوصوله و کارت شارژ 5000 تومانیه...
لطفا نفراتی که برند

فکر می‌کنم تقریبا غیر ممکن باشه که به آینده‌ فکر کنی اونم با یه بینش گل و بلبل و وقتی بهش برسی همون باشه که انتظار داشتی. شاید منم که نمی‌فهمم امید چیه... البته از سر ناامیدی یا... نمیگم.
راستش هم اینه که از حالت متوسطِ ایده‌آل هم پایین‌ترم ولی برای منی که همیشه لای اعداد منفی می‌خزیدم اصلا بد نیست که خوبم هست.مایه‌ی حقارت.
به انواع و اقسام مختلف بهم داره ثابت میشه قبل اینکه آدم بشم خودمو کنار آدمی نخوام. ساده و سخت.
یه چیز جالب هم اینکه نمی‌د

آدم های تازه کاری نیستیم...سال هاست که توی کوچه پس کوچه های بیان نفس  میکشیم... قطب نمای وبلاگ نویسیم این بار اینجا رو جهت یابی کرد.نمیدونم چه مدت دووم خواهد آورد..ولی ما تمام تلاشمونو میکنیم که برای هدف های قشنگمون پا پس نکشیم(: پس هوامونو داشته باشید...
پی نوشت 1:اگه کتابی توی کتابخونه تون هست که خاک گرفته و فکر میکنید ما میتونیم کمکتون کنیم،اسمش رو با ی عکس قشنگ برامون بفرستید(:
پی نوشت2: اگه کتابی هست که خونیدش و از خوندنش لذت بردید و دوست دارید

گفتند از آینده بنویس. نوشتن از آینده سخت است. مخصوصن وقتی ازت می‌خواهند اتفاقات یک روزت را بنویسی و دست‌ت را هم باز می‌گذارند که این یک روز می‌تواند فردا باشد یا صد سال دیگر. به فرض مثال، اگر می‌گفتند از 10 سال یا 20 سال آینده‌ات بنویس، کار خیلی راحت‌تر بود. چرتکه‌ای برمی‌داشتی و جمع و تفریقی می‌کردی و دست‌ِکم به یک تصویر محو از خودِ آن زمان‌‌ت می‌رسیدی. بگذریم. شروع کردم به فکرکردن. خواستم از فردا بنویسم. خواستم از روزی در تابستان امسا�

وقتی نمی‌نویسی و نمی‌نویسی و نمی‌نویسی، اون حس ذوق همیشگی بیشتر و بیشتر زیر خاک بی‌مهریت فرو میره. دیگه صداشو نمی‌شنوی. دیگه کمتر یادش می‌افتی. اما با این وجود حس می‌کنی که یه تیکه از تو گم‌شده. نمیشه که بدون اون تا آخر سر کرد و دوباره بر می‌گردی سراغش. خاک‌ها رو کنار می‌زنی و دست می‌کشی روش بلکه این آتیش خفته‌ی زیر خاکستر دوباره بیدار شه. اون ققنوس خوش نقش و نگار سر از تخم در بیاره و دوباره اوج بگیره.
قصه‌ی همیشگی من و اینجا همینه. اینج

سلام سلااااام گوگولی های پاتوقی بهارتون برگشته
عاقا انقدر نگید بی معرفت شدم بخدا وقت نمیشه اصلا یه وضعی نگم براتووون
نمیدونم گریه کنم؟!بخندم؟!بیخیال باشم؟!باخیال باشم؟!والا دغدغه هام زیاد شده
به جونی عموترامپ هی میخوام بیام مطلب بزارم مثله قبل براتون با عشق کیلیپ درست کنم،یه مدت تصمیم داشتم مسابقه بزارم ولی انگار تلسمم شدم یکی پاتوقمونا چشم کرده میخوام برم یه اسپند دود کنم براپاتوقمون و دوستای گل ماتوقمون چشم بد ازنون دورباشه همیشه ولی

 
زندگی یعنی نهایت لذت در کنار کسانی که دوستشون دارید
زندگی در کنار کسانی که برای لحظه ای  هم که شده لبخندی روی لبانتان می کارند
و به همین سادگی می شوند دلیلی دوباره برای بهتر زیستن:)
 
پی نوشت 1:)
سلام....این عکسه رو خیلی دوست دارم با وجود اینکه زیاد توش خوب نیفتادم.... اما در هر صورت ثبت لحظه هاست:)و من اونیم که نشسته و کتاب تو دستشه...
 
پی نوشت2 :)
این روز ها بی هیچ هراسی خیلی از کارهایی رو که دوستشون داشتم رو انجام میدم
و یکی از اینها این بود جهت مشا

نگفته بودمتان. آن شب که عملم قطعی شد، یک آن لرزه به جانم افتاد که من اگر بمیرم، هیچ از من به جای نخواهد ماند ... هنوز هم می‌گویم ترسم از عمل نبود ... ترسم از چیز دیگری بود ... شما نمی‌دانید چه قدر، چه قدر، چه قدر سراپایم را استیصال گرفته بود. راستی راستی هیچ کاری نکرده بودم که بتوانم به آن دلخوش باشم ... پدر که رفت تا با دکترم حرف بزند موبایلم را برداشتم و خیلی از نوشته های این جا را که از دسترس خارج کرده بودم، به صفحه برگرداندم. نه از سر ناچاری ... نوش�

سلام علیکم
طاعاتتون قبول
عرض کنم که ان شاء الله امسال، هر روز ماه رمضان، یه مسابقه نهج البلاغه داریم که علاقه مندان می تونند شرکت کنند..
سوالات هم سعی شده که همه مدلی باشه ...سخت و آسون و متوسط و همه چی...
توجه داشته باشید که مهلت پاسخ دهی به سوالات، تا ساعت 3 روز بعده...
بین نفراتی که جواب درست را داده باشند، قرعه کشی، و فردای اون روز، اسم برنده، اعلام میشه..
مهمترین مطلب!، جایزه است که خیلی سریع الوصوله و کارت شارژ 5000 تومانیه...
لطفا نفراتی که برند

بازم مثل همیشه سرماخوردم..به مامان که داشت کابینتا رو تمیز میکرد نگاه کردم:مامان دسمال کاغذی نداری؟مامان از آن نگاه هایی که یعنی تو این اوضاع که جعبه ها رو هنوز باز نکردیم که وسایلو بدونم کجاست بهم کرد  و رفت کابینت بعدی رو بازکرد..متعجب برگشت بهم نگاه کرد و گفت:دلت خیلی پاکه ها ماجده..بعدم ی مشنبا داد دستم و ی لبخند کاشت رو لبم...
بابا  لای خرید هاش خیار هم خریده بود..مگه میشه بدون نمک خورد؟:/رفتم سمت جعبه ها و درشونو باز کردم...رو بود..جعبه بعدی �

برای خوردن قورمه سبزی آخر هفته هم باید شیش هفت روز صبر کنی، پس انتظار نداشته باش که زندگی بدون زحمت و گذر زمان خوبی هاشو بهت نشون بده. امیدتو به زندگی از دست نده همون طور که به قورمه سبزی آخر هفته از دست ندادی. حتی اگه احساس می کنی دیر شده به این فکر کن که این هفته مامان مریضه، هفته ی بعدی هم وجود داره.
کاملا واضحه که عکس تزیینیه و از سطح وب برداشته شده. اما قول میدم در آینده ی نه چندان نزدیک یک عکس از قورمه سبزی مادرم بذارم.
پی نوشت: کوچیک تر که بو

امسال من و محیا خیلی گزیده سراغ فیلم‌های #جشنواره_فیلم_فجر رفتیم. چون طبق لیست منتشره از خبرنگاران، ما مطابق بند فلان و ماده فلان با درخواست‌مون برای حضور در کاخ رسانه‌ها رد شد. بگذریم... من با توجه به فیلم‌هایی که دیدم، این آثار رو شایسته جایزه گرفتن و اگر در طی سال اکران شدن، دیده شدن می‌دونم.شماره یک: #شبی_که_ماه_کامل_شد / به خاطر سکانس‌های نابی که #نرگس_آبیار براشون خیلی زحمت کشیده و اشک‌مون رو توی سالن درمیاره. به همراه بازی فوق‌العاده

از در و دیوار سیاهی میبارید و دقیقا در همان ثانیه ای بودم که چاوشی میگفت: ""بباف "دار"م را و روزگارم را...سیاه کن انگاه مرا بکش بالا...چنان که......."" نمیدانم به پاداش کدامین کار از قعر دریا مرا بالاکشیدی...اما فکر کنم،تو نیز عاشق شده ای...با اینکه هوای اینجا به من نمیسازد اما دل کندنی نیست..قلبم میتپد به یاد ثانیه به ثانیه اش...و لبخند پاک نشدنی روی لب هایت به ناگاه طعم گیلاس رسیده ای را میگیرد که گوشواره گوش های تو میشوند تا پشت موهای بلندت پنهان شوند

از در و دیوار سیاهی میبارید و دقیقا در همان ثانیه ای بودم که چاوشی میگفت: ""بباف "دار"م را و روزگارم را...سیاه کن انگاه مرا بکش بالا...چنان که......."" نمیدانم به پاداش کدامین کار از قعر دریا مرا بالاکشیدی...اما فکر کنم،تو نیز عاشق شده ای...با اینکه هوای اینجا به من نمیسازد اما دل کندنی نیست..قلبم میتپد به یاد ثانیه به ثانیه اش...و لبخند پاک نشدنی روی لب هایت به ناگاه طعم گیلاس رسیده ای را میگیرد که گوشواره گوش های تو میشوند تا پشت موهای بلندت پنهان شوند

«بعضی از رشته‌ها در غربت قرار گرفته‌اند.
آماری که به من داده‌اند نشان می دهد که مثلاً حدود پنجاه درصد داوطلبان
کنکور رشته‌ی ریاضی که رشته‌ی بسیار مهمّی است، کاهش پیدا کرده؛ این برای
آینده‌ی کشور خطرناک است؛
ما این رشته‌های مهمّ علوم پایه را -بخصوص مثل
ریاضی را یا فیزیک را- برای آینده لازم داریم؛ اگر چنانچه داوطلبانِ اینها
کم باشند و هجوم بشود به رشته‌های درآمدزا که حالا یک پولی و شغلی بلافاصله
در اختیار انسان می گذارد، این [موجب] مش

عشق را ساحت‌هاست!

اما برترین، همان عشق حقیقی است!

چیزی عجیب! سخت عجیب !

چیزی که توصیفش تنها به دیوار کوبیدن سری است که سودای عاشقی دارد!

چیزی که اگر نباشد، چنان بر نبودش می‌گریند که توگویی عالم به سرانجام رسیده است و اگر باشد، چنان آرامشی تو را و تمامیت تو را فرا می‌گیرد که انگار جهان سال‌هاست که به پایان رسیده است و تو فارغ‌بال از تمام اوهام و ایهام و ابهام، کنون، در کنج گرم چوب‌کلبه‌ای در دل جنگل کز کرده‌ای و موسیقی نیم‌نواخت آتشی در �

خاله برگشته میگه ماجده حالا چی میخوای بخونی؟
میگم در مرحله اول،احتمالا آی تی یا مهندسی کامپیوتر میخونم...
میگه:خوبه مخصوصا واس تویی که انقدر بهش علاقه داری و...
-خب در مرحله دومم احتمال زیاد میرم علوم پایه میخونم که اونم دیگه اینجا نمیمونم^_^
میگه:خخخ خوبه پارتی پیدا کردی بیا ما رو هم ببر اونور؛)
-بعدشم که روانشانسی...ولی خب احتمالا روانشناسی رو فقط برای خودم میخونم و به عنوان شغل آیندم بهش نگاه نمیکنم...
در آخرم اگه هیچییی قبول نشدم،کلاسای علی ر

به نام خدا
 
شاید غیر طبیعی باشه، اما هنوز نشده فیلم خداحافظی بازیکنی توی دنیا رو ببینم و باهاش اشک نریزم...
نمیدونم...
شاید برای اینکه یه روزی، منم مجبور شدم بزرگترین آرزوی زندگیم رو برای همیشه ببوسم و کنار بگذارم...
شاید برای اینکه تا عمق وجودم درک می کنم، خداحافظی کردن، دل کندن و برای همشیه، بریدن، چقدر سخته...
اونم از چیزی که تمام زندگیته... تمام وجودته و برای همیشه، تمام وجودت باقی خواهد موند...
کاش می‌شد زمان رو عقب برگردوند و برای یک دقیقه

من اینجا ، لب دریاچه، جلوی انعکاس ماه روی آب دریاچه، دارم یکی یکی می‌شمرم قدم‌هایی رو که ازش دور شدم.
سایه‌ها هم کم و بیش هستن. پشت درختا، لای بوته‌ها و توی آب سرد دریاچه. سنگینی‌ نگاهشون رو روی خودم حس می‌کنم.صدای زمزمه‌هاشون توی گوشم می‌پیچه.نمی‌دونم ماهیا خوابن یا بیدار. باد می‌وزه و سطح دریاچه‌ رو می‌لرزونه. بوته‌ها و شاخه‌ها خش خش می‌کنن. من هنوز آرومم. به آسمون صاف نگاه می‌کنم. ستاره‌ها مثل همیشه براق و درخشنده راه درست رو نشون

جمع بندی: 
لینک پست های مربوطه:پست دو، پست سه، پست چهار.
امیدوارم که اندرزی نکو باشد برای نسل بعد وبلاگ نویسی. همانطور که مستحضرید ما گندش را در اوردیم و شورش را! شما در نیاورید. سرتان به آخور وبلاگ خودتان بند باشد و دو چیز را از من به یادگار ببرید:
۱: هرگز از دنیای واقعی کسی را به وبلاگ راه ندهید. 
۲: از وبلاگ #هر_کسی را به صفحات مجازی دیگر و دنیای واقعی راه ندهید. ادمهای مجازی را جدی نگیرید. برایشان انرژی نگذراید. حقیقت این است که از هر ۱۰۰ تایمان

دیروز روز خوبی بود ...
همسرم بدون این که تذکر بدم خودش رفت و دفترچه های بیمه رو مهر کرد ...
ظهر هم که اومد خونه و ناهار خورد و شروع کرد به ور رفتن به گوشی و بعدش خوابید تا ساعت چهار و نیم ،سعی کردم بهش گیر ندم چون صبحش توی فایل استاد شنیدم که می گفتن بعضی آدمها حتی حاضر نیستن یه سی دی برای تغییر زندگیشون گوش کنند و....
منم برای شروع از بازار یه برنامه گرفتم در مورد روابط زن و شوهر در اسلام ...
و به همین دلیل سعی کردم آروم باشم و بهش گیر ندم....
یکم  استغفا

کلاس دوم دبستان بودم که با یکی از نخستین و مهم‌ترین پرسش‌های فیزیکی زندگی‌ام روبه‌رو شدم. در جاده بودیم. پدرم پشت فرمان بود و من هم روی صندلی کناری او نشسته‌بودم. عادت داشتم وقت‌هایی که در جاده‌ایم خوراکی‌ای کنار دست‌م باشد؛ مخصوصن چیپس یا پفک! این‌بار چیزی نخریده‌بودیم. فقط چای داشتیم. از اول مسیر شروع کردم به اصرارکردن که جایی بایستیم تا چیزی بخرم؛ اما پدرم نایستاد. کم‌کم از شهر بیرون رفتیم، اما اصرارهایم به‌جای کم‌شدن، بیش‌تر ش�

خوشحالم مثل بچه ای که بهش ی شکلات دادن...
مثل بچه ای که به کوچیک ترین آرزوش که از نگاه خودش خیلییی بزرگه رسیده...
مثل وقتایی که یکی بهم کتاب هدیه میده....
یا که مبینا تندی میاد بغلم و محکم بهم انرژی میده...
یا حتی مثل وقتایی که توپ بسکتبالو میگیرم دستم...
یا وقتایی که بعد چند ساعت بالاخره جواب ی سوالو پیدا میکنم...
فکر کنم حتی بیشتر از اینا خوشحال باشم...خیلییی بیشتر(:
پی نوشت1:تمام طول راه تپش قلب شدیدی داشتم...رسما قلبم داشت میومد تو حلقم... اصن فکر کردن

همیشه از بچه گی دنبال شغل آیندم بودم، یادمه اول دوم دبستان بودم که به خاطر کشیدن دندونم رفتیم دندان پزشکی انقدر از اون دندان پزشکه خوشم اومده بود که تصمیم قطعی گرفتم حتما بزرگ شدم دندان پزشک ماهری بشم، اما بعدش از بین صحبت های بزرگترا فهمیدم دندان پزشکی شغلی است پر درامد اما باید جرعت اینکه دستتو بکنی تو حلق ملت رو داشته باشی، که فهمیدم اصلا نمیتونم جیغ داد های دخترکی چند ساله زیر دستم که به خاطر درد دندانی که من بهش دارم وارد میکنم رو تحمل

به نام خدا
 
شاید غیر طبیعی باشه، اما هنوز نشده فیلم خداحافظی بازیکنی توی دنیا رو ببینم و باهاش اشک نریزم...
نمیدونم...
شاید برای اینکه یه روزی، منم مجبور شدم بزرگترین آرزوی زندگیم رو برای همیشه ببوسم و کنار بگذارم...
شاید برای اینکه تا عمق وجودم درک می کنم، خداحافظی کردن، دل کندن و برای همشیه، بریدن، چقدر سخته...
اونم از چیزی که تمام زندگیته... تمام وجودته و برای همیشه، تمام وجودت باقی خواهد موند...
کاش می‌شد زمان رو عقب برگردوند و برای یک دقیقه

کمکم کن قسمت دوم

بسم الله الرحمن الرحیم
برگشت و مرد را نگاه کرد ، درحالی که  قطره اشکی از گوشه چشمش فرو غلتید ، گفت: خدا ضایعت کند که مرا ضایع کردی! و باز او ماند و بغض گلو گیر همیشگی و حسرت...
برای او که هربار تا پیشت دروازه آسمان میرفت و خوشحالی کاروان نور را میدید ، دیگر زمین خسته کننده بود؛ ملال آور بود؛ اما او چه کار میتوانست بکند ؟ گوش صاحبش بدهکار این حرف ها نبود . انگار که پنبه در گوشش فرو کرده باشند . او هم نمیتوانست دست روی دست بگزارد. غصه

دوست کاناداییم هفته‌ی پیش مصاحبه داشت برای اینترنشیپ Facebook و به شدت براش استرس داشت. ایمپاستر سیندروم شدید بهش حمله کرده بود و داشت خودشو تخریب می‌کرد و هی می‌گفت که شانسی اومده اینجا و دیگه سهمیه ی شانسش تموم شده و بقیه‌ی زندگیش پر از شکست خواهد بود. و ما سعی می‌کردیم بهش امید بدیم تا مصاحبه رو بگذرونه. بک‌گراندش ریاضیه و تجربه ی کدینگ زیادی نداره و این خیلی براش استرس‌زا بود. اینقدر بهش انرژی دادیم تا بهمون قول داد یک هفته‌ براش تمام وق

دوران بچگی من اکثرا با دوستی
منو پسر عموم گذشت. از ی روزی اون راهش عوض شد و وارد دنیای رفیق بازی و در نهایت
اعتیاد و  فروش مواد شد..!!
خیلی وقت بود دیگه بیخیالش
بودم. البته نه از لحاظ احساسی. همیشه منتظر برگشتش بودم. اینکه یک روزی خودشو
پیدا کنه.
تقریبا 10 سالی میشه تو این
فازا رفته. چند روز پیش نصفه شب یهویی با اون قیافه غیر موجهش پرید جلوی ماشینم.
مثل همیشه دهنش بوی الکل میداد و طبق معمول مقصر حال بد این چند سالش رو همه آدم
های دور و برش میدونست غی�

چند وقت قبل ، زمانی که به دفتر فیلمسازی یکی از بهترین تهیه کننده های تلویزیون برای انجام پروژه ای رفت و آمد داشتم ، قرار شد کار تدوین مجموعه ای که من کارگردانش بودم رو به تدوینگر دفتر ، یعنی خانوم مفخم بسپاریم و من هم گه گاهی برم تا روی کار نظارت کنم.(فامیل واقعی ایشون چیز دیگه ای بود)داستان از جایی شروع شد که من با تهیه کننده وارد اتاق تدوین شدیم و من رو به خانم مفخم معرفی کردن.تهیه کننده خودش هم شناخت زیادی از تدوینگر نداشت و خانوم مفخم رو به �

شروع دوباره!
سلام من برگشتم!! 
حتما الان با خودتون میگید اصلا تو کی هستی؟! ما که تو رو نمیشناسیم! بعدشم اصلا کی رفتی که حالا باز برگشتی؟! چرا رفتی؟ چرا برگشتی؟ و کلی سوال دیگه...؟!!عجله نکنید به همه سوالاتون جواب میدم اما یکی یکی!
قبل از هرچیز بذارید اول خودم رو معرفی کنم: این جانب علی شنوایی قناد هستم، دانشجوی سینما. به عکاسی و فیلم برداری و مونتاژ هم علاقه دارم ( گرایش رشته ام تدوین هست ) تازگی ها کمی هم به مطالعه علاقه مند شدم و الان که دارم این

شروع دوباره!
سلام من برگشتم!! 
حتما الان با خودتون میگید اصلا تو کی هستی؟! ما که تو رو نمیشناسیم! بعدشم اصلا کی رفتی که حالا باز برگشتی؟! چرا رفتی؟ چرا برگشتی؟ و کلی سوال دیگه...؟!!عجله نکنید به همه سوالاتون جواب میدم اما یکی یکی!
قبل از هرچیز بذارید اول خودم رو معرفی کنم: این جانب علی شنوایی قناد هستم، دانشجوی سینما. به عکاسی و فیلم برداری و مونتاژ هم علاقه دارم ( گرایش رشته ام تدوین هست ) تازگی ها کمی هم به مطالعه علاقه مند شدم و الان که دارم این

فرهادی در فیلم های این چند ساله اش از یک پروتکل نسبتا ثابت استفاده می کند. کنش اصلی داستان (گم شدن الی  ، لحظه ی هل دادن ساره بیات ، دعوای فیلم گذشته ، صحنه ی تجاوز احتمالی به ترانه علیدوستی ، مفقود شدن دختر در جریان مراسم عروسی) را حذف می کند و مخاطب را درگیر دیدن واکنش ها می کند.
در این پست ، اشاره کردم که به نظر مهرداد اسکویی ، فیلم خوب ، از واکنش ها ساخته می شود.
اصلا این بحث وجود دارد که دلیل مبتذل دانستن هالیوود این است که تماشاگران را درگیر

و اما رمان‌ و داستان شخصیت‌ محور.
از رمان‌های ماجرا محور زیاد گفتیم. ولی اغلب کسایی که کمتر کتاب می‌خونن،
میگن که آیا نمیشه همۀ این حرف‌ها رو با دیدن فیلم و سریال هم تجربه کرد؟ آیا جلوه‌های
ویژۀ سینمایی بهتر نمی‌تونه کلاس‌های جادوی سیاه هاگوارتز رو بهمون نشون بده؟ آیا بهتر
نیست به جای اینکه ده تا صفحه توصیف بخونیم تا بفهمیم وسط جنگ‌های جهانی چه خبر
بوده، اسلحه به دست بگیریم و برای نجات سرباز رایان به میدون جنگ بریم؟
من فکر می‌کنم اقتب�

یه اتفاق‌ مهمی در دو ماه گذشته رخ داد که من اون رو اینجا ننوشتم. بیشتر چون اعصابم رو به بازی گرفته بود و دوست داشتم در سکوت حل بشه. اونم این بود که تختِ فاطمه‌زهرا بِد باگز داشت و یه مقدار توی خونه هم پخش شده بودند. حالا ازم نخواهید بگم‌ بِد باگز چیه. اسمش رو هم نبر دیگه: ساس :(
تخت رو که گذاشتیم تو تراس. منم اولش هی مقاومت کردم که خونه رو سم‌پاشی نکنیم و آلودگی شیمیایی ایجاد نکنیم و هر روز خونه رو جارو زدم. ولی بی‌فایده بود. بلاخره یک دور سم‌پاش

نمیدانم چند نفرتان ان پست را خوانده بودید و یادتان هست. 
زمستان 98 حال دلم خوش نبود. شش_هفت غروب بود که پاشدم رفتم پل طبیعت هوا بخورم. پسری کنارم راه می امد، نمیگفت کارش چیست! لمسم نمیکرد، حرف نمیزد، کیف و موبایلم را نمیدزدید، قریب به دوساعت فقط کنارم راه می امد و مرا تا حد مرگ میترساند. داستان طولانی ای بود. من یک بار برای انکه مطمئن شوم دنبالم است از تپه خاکی پایین رفتم. سر اخر هم در تاریکی محض و خلوتی بی چون و چرای پل چوبی تنها ایستادم، در جواب

از جمعه شروع شد.
چشم باز کردم و طبق معمول گوشی را گشتم. هیچ گروه خبری را دنبال نمی‌کنم اما مگر می‌شود اخبارش را هم دنبال نکرد. در گروهی دوستانه بحث کشتن یک سردار بود. ترس در کنار خشمی که دو ماه بود درونم زندگی می‌کرد نشست. «اگر جنگ می‌شد چه؟» باید چکار می‌کردیم؟ خیلی برنامه داشتیم. هنوز راهی طولانی بود و حتی در چند قدم اول برنامه‌هایمان هم حساب نمی‌شدیم! آن چند روز در اظطراب و نمایش و اسطوره‌پروری صدا و سیمای میلی گذشت. سه‌شنبه فاجعه کرما�

از جمعه شروع شد.
چشم باز کردم و طبق معمول گوشی را گشتم. هیچ گروه خبری را دنبال نمی‌کنم اما مگر می‌شود اخبارش را هم دنبال نکرد. در گروهی دوستانه بحث کشتن یک سردار بود. ترس در کنار خشمی که دو ماه بود درونم زندگی می‌کرد نشست. «اگر جنگ می‌شد چه؟» باید چکار می‌کردیم؟ خیلی برنامه داشتیم. هنوز راهی طولانی بود و حتی در چند قدم اول برنامه‌هایمان هم حساب نمی‌شدیم! آن چند روز در اظطراب و نمایش و اسطوره‌پروری صدا و سیمای میلی گذشت. سه‌شنبه فاجعه کرما�

از جمعه شروع شد.
چشم باز کردم و طبق معمول گوشی را گشتم. هیچ گروه خبری را دنبال نمی‌کنم اما مگر می‌شود اخبارش را هم دنبال نکرد. در گروهی دوستانه بحث کشتن یک سردار بود. ترس در کنار خشمی که دو ماه بود درونم زندگی می‌کرد نشست. «اگر جنگ می‌شد چه؟» باید چکار می‌کردیم؟ خیلی برنامه داشتیم. هنوز راهی طولانی بود و حتی در چند قدم اول برنامه‌هایمان هم حساب نمی‌شدیم! آن چند روز در اضطراب و نمایش و اسطوره‌پروری صدا و سیمای میلی گذشت. سه‌شنبه فاجعه کرما�

از مریضی که دلش در خطر تاراج است
به طبیبی که به بیمار خودش محتاج است
 
نامه از من به تو ای دوست که دشمن شده ای!
کاتب نامه به “شبلی” نکند “حلاج” است:
 
السّلام ای که به من سنگ زدی، طعنه زدی
چوبه ی دار من آغاز شب معراج است
 
آب و آتش به هم آمیخته در نامه ی من
کاغذ نامه برافروخته و مواج است
 
هر چه را او بپسندد به سر خوبش بنه!
بندگی در گرو داشتن این تاج است
 
عمر، یک دایره ی فرضی و سرگردان بود
هر که از دایره بیرون نرود اخراج است!
 
سیدمهدی موسوی
*********
د�

از به رنگ نارنجی تا احمد آقا
هر دوی این فیلم ها ، درباره ی رفتگری به اسم احمد آقاست که چند سال پیش ، کیفی که حاوی محتویاتی میلیاردی بوده را پیدا می کند و آن را به صاحبش باز می گرداند.
اما نکته ی مناقشه برانگیز که تمرکز مستند احمد آقا روی آن است ، این است که آیا انگونه که در خبر ها آمده ، دسته چک امضاشده و کارت های اعتباری و پول نقد به ارزش یک میلیارد تومن در کیف بوده یا صرفا اسناد و مدارکی به ارزش یک میلیارد به همراه تعدادی دسته چک بدون امضا (آخه چ�

سکانس اول:
چند روز قبل که مطابق عادت این سال ها ،فرصتی دست داد تا دم غروب مشغول پرسه زدن در خیابان ها و کوچه باغ های این شهر بشم به اینجا رسیدم.
 
همون لحظه ای که داشتم وارد این کوچه می شدم ، کمی عقب تر از خودم، یه مرد چهل و خورده ای ساله با لباسی رسمی و پلاستیک شیر و نون و ماست بدست داشت وارد کوچه می شد.منم هدفون به گوش غرق در موزیک بودم و آروم آروم قدم می زدم تا به ته کوچه ی بن بست برسم و زودتر بتونم خودم رو غرق در منظره بکنم. ته کوچه ، یه دختر نوجوو

پردۀ نخست
صبحِ شنبه بود. ساعت 8ونیم کیهان‌شناسی داشتم. می‌دانستم دکتر ابوالحسنی حتمن تحت تأثیر اتفاق دیروز است. رسیدم دانش‌گاه. کیف‌م را داخل کلاس گذاشتم و بیرون آمدم. روی یکی از صندلی‌های لابی طبقۀ 1 دانش‌کده نشستم و آرام‌آرام 27 ساعت گذشته را در ذهن‌م مرور کردم. تا حالا نشده‌بود که دکتر بیش از یکی-دو دقیقه تأخیر داشته‌باشد. این‌بار بعد از 8 دقیقه بالاخره از پله‌ها پایین آمد. از دور سلامی کردم و پشت سرش وارد کلاس شدم. چشمان‌ش به‌وضو

گفت‌وگویی با فرزانه منصوری، همسر نادر ابراهیمی
 
 
این مصاحبه قرار نبود انجام شود. خودم هم از موقعیتی که پیش آمد و نتیجه‌ای که الآن جلوی رویم است شگفت‌زده‌ام. به دلایلی که در خود متن خواهید خواند، امکان مصاحبه‌ی حضوری نبود. هماهنگ کردیم که شنبه شبی در اواسط اسفندماه تماس بگیرم و به‌صورت تلفنی با خانم منصوری مصاحبه کنم. ساعت حول‌وحوش هشت‌ونیم شب بود. کاپشن و کلاه پوشیدم و لیوان چایم را برداشتم و رفتم گوشه‌ای دنج و خلوت از حیاط خوابگاه ن�